طراحی آموزشی(Instructional design) از حدود سالهای ۱۹۶۰ که نگرش سیستمی پا به عرصه علوم تربیتی و بخصوص تکنولوژی آموزشی نهاد به منزله تخصصی بسیار تعیین کننده در موفقیت برنامه های آموزشی شناخته شده است و روز به روز بر اهمیت آن در بهبود بخشیدن به کارایی نظام های آموزشی افزوده می شود (فردانش.۱۳۸۴)
آموزش به صورت کلی و الزامات اجرایی آن از جمله طراحی آموزشی به طور خاص، همواره متاثر از رویکردهای جامعه شناختی و روانشاختی حاکم بر عرصه آموزش بوده است. به تبع این ظهور و بروزها، رویکرد و نگاه به اجزای اصلی آموزش و فرایند آن نیز تغییرات متعددی را تجربه نموده است.

سایت دانشگاه واشنگتن (Instructional Design Approaches) در شهر سیاتل الگوهای طراحی آموزشی را به دو دسته ی رفتارگرا/عینیت گرا، و سازنده گرا/شناخت گرا تقسیم کرده است.

طراحی آموزشی را می توان تهیه ی نقشه های مشخص برای دست یابی به هدف های آموزشی تعریف کرد. به عبارت دیگر، هر گاه برای دست یابی به یک سلسله از دانش ها، گرایش ها، و مهارت ها به عنوان هدف های آموزشی، مجموعه ای از فعالیت ها و روش های آموزشی قبل از انجام آموزش پیش بینی و تنظیم گردد، در واقع طراحی آموزشی انجام شده است. بنابراین، طراحی آموزشی را میتوان تجویز یا پیش بینی روش های مطلوب آموزشی برای نیل به تغییرات مورد نظر در دانش ها، گرایش ها، و مهارت های شاگردان دانست.(رایگلوث.به نقل از فردانش.۱۳۹۰)

در نظام های آموزشی سنتی یادگیرنده بعنوان فردی منفعل مد نظر بود و در معرض یک سری اهداف از پیش تعیین شده قرار می گرفت که باید در جهت رسیدن به این اهداف حرکت می کرد. اما امروزه و در رویکردهای جدید، از جمله دیدگاه سازنده گرا، بر نقش کلیدی یادگیرنده و تغییر در روش های یاددهی-یادگیری درجهت سوق فراگیر در مسیر دریافت مفهوم متناسب با تجارب شخصی از اصول تاکید می شود.

منبع: www.blog.scormedu.com